Yavrularım, size yazıyorum çünkü Mesih’in adı uğruna günahlarınız bağışlandı. (1. Yuhanna 2:12)
Tanrı’nın kendi “adı uğruna”, kendi yüceliği için sevdiğini, bağışladığını ve kurtardığını niçin bu kadar vurgulamamız gerekiyor? Bunun (birçok sebep arasından) iki sebebi şöyle:
1) Tanrı’nın kendi yüceliği için sevdiğini ve bağışladığını vurgulamamız gerekiyor çünkü Kutsal Kitap böyle yapmaktadır.
Kendi uğruna suçlarınızı silen benim, evet benim. Günahlarınızı anmaz oldum. (Yeşaya 43:25)
Ya RAB, adın uğruna suçumu bağışla çünkü suçum büyük. (Mezmurlar 25:11)
Yardım et bize yüce adın uğruna, ey bizi kurtaran Tanrı, kurtar bizi adın uğruna, bağışla günahlarımızı! (Mezmurlar 79:9)
Suçlarımız bize karşı tanıklık etse de, adın uğruna bir şeyler yap, ya RAB! (Yeremya 14:7)
Yaptığımız kötülükleri, atalarımızın suçlarını biliyoruz, ya RAB; gerçekten sana karşı günah işledik. Adın uğruna bizi küçümseme; görkemli tahtının hor görülmesine izin verme. (Yeremya 14:20-21)
Tanrı Mesih’i, kanıyla günahları bağışlatan ve imanla benimsenen kurban olarak sundu. Böylece adaletini gösterdi. Çünkü sabredip daha önce işlenmiş günahları cezasız bıraktı. Bunu, adil kalmak ve İsa’ya iman edeni aklamak için şimdiki zamanda kendi adaletini göstermek amacıyla yaptı. (Romalılar 3:25-26)
Günahlarınız Bağışlandı
Mesih’in adı uğruna günahlarınız bağışlandı. (1. Yuhanna 2:12)
2) Tanrı’nın kendi yüceliği için sevdiğini ve bağışladığını vurgulamamız gerekiyor çünkü bu gerçek, Tanrı’nın bizi en yüce sevgiyle sevdiğini belli etmektedir.
Baba, bana verdiklerinin de bulunduğum yerde benimle birlikte olmalarını ve benim yüceliğimi, bana verdiğin yüceliği görmelerini istiyorum. (Yuhanna 17:24)
Tanrı bizi yine bizi yüceltecek şekilde değil, kendisini yüceltecek bir şekilde sevmektedir. Cennet bir aynalı salon değil, sınırsız yüceliğin artan bir seyri olacak. Nitekim cennete gitmek ve kendimizin yüce olduğunu fark etmek, büyük bir hayal kırıklığı olurdu.
En yüce sevgi, Tanrı’nın her şeyi kendi yüceliğini sürdürmek ve kendisini daha da yüceltmek amacıyla yaptığını taahhüt eder, öyle ki, cennete gittiğimizde, sevincimizi sonsuza dek arttıracak olan bir şeye sahip oluruz: Tanrı’nın yüceliğidir. En yüce sevgi, Tanrı’nın bizim sonsuz sevincimiz için, Oğlu’nun canı pahasına kendisini vermesidir (Romalılar 8:32). Tanrı’nın bizi kendi adı uğruna sevdiğini ve bağışladığını söylerken kastettiği şey budur.
Yazar: JOHN PIPER
Bu makaleyi sesli olarak buradan dinleyebilirsiniz.
