Bu nedenle cesaretimizi yitirmeyiz. Her ne kadar dış varlığımız harap oluyorsa da, iç varlığımız günden güne yenileniyor. Çünkü geçici, hafif sıkıntılarımız bize, ağırlıkta hiçbir şeyle karşılaştırılamayacak kadar büyük, sonsuz bir yücelik kazandırmaktadır. Gözlerimizi görünen şeylere değil, görünmeyenlere çeviriyoruz. Çünkü görünenler geçicidir, görünmeyenlerse sonsuza dek kalıcıdır. (2. Korintliler 4:16-18)
Pavlus’un gözleri eskisi gibi görmüyor (ve o zaman gözlük de yok). Kulakları eskisi gibi duymuyor (ve o zaman işitme cihazları da yok). Vücudundaki darplar eskisi gibi iyileşmiyor (ve o zaman antibiyotik de yok.) Şehir şehir gezerken gösterdiği o çeviklik, artık eskisi gibi değil. Yüzünde ve boynundaki kırışıklıkları görüyor. Hafızası eskisi kadar iyi değil. Tüm bunların kendi imanı, sevinci ve cesareti için bir tehdit oluşturduğunu kabul ediyor.
Ama cesaretini yitirmiyor. Neden?
Cesaretini yitirmiyor çünkü iç varlığı yenileniyor. Nasıl?
Yüreğinin yenilenmesinin ardında son derece garip bir şey yatıyor. Bunun arkasında görünmeyen şeylere bakması yatıyor.
Gözlerimizi görünen şeylere değil, görünmeyenlere çeviriyoruz. Çünkü görünenler geçicidir, görünmeyenlerse sonsuza dek kalıcıdır. (2. Korintliler 4:18)
Pavlus’un cesaretini yitirmeme yolu bu: görünmeyen şeylere bakmak. Peki, baktığı zaman ne gördü?
Birkaç ayet sonra 2. Korintliler 5:7’de, kendisi şöyle diyor: “Gözle görülene değil, imana dayanarak yaşarız.” Bu, ortada hiçbir şey yokken gözü karartmak anlamına gelmez. Bunun anlamı, dünyadaki en değerli ve en önemli gerçekliklerin şimdilik duyu organlarımızın ötesinde olduğudur.
Gözlerimizi bu görünmeyen şeylere Müjde aracılığıyla “çeviriyoruz.” Gözlerimizi Mesih’i yüz yüze gören şahitlerin görünmeyen, nesnel gerçeğine çevirerek yüreklerimizi güçlendiriyor, cesaretimizi yeniliyoruz.
“‘Işık karanlıktan parlayacak’ diyen Tanrı, İsa Mesih’in yüzünde parlayan kendi yüceliğini tanımamızdan doğan ışığı bize vermek için yüreklerimizi aydınlattı” (2. Korintliler 4:6). “İsa Mesih’in yüzünde parlayan [Tanrı] yüceliğini tanımamızdan doğan ışık.” Bu ışığı, Müjde aracılığıyla yüreğimizdeki parlayışıyla görürüz.
O an için anlamış olsak da olmasak da, bu parıldama yaşandığı an Hristiyan olduk. Şimdiyse Pavlus’la birlikte yüreğin gözleriyle bakmaya devam etmeliyiz. Öyle ki, cesaretimizi yitirmeyelim.
Yazar: JOHN PIPER
Bu makaleyi sesli olarak buradan dinleyebilirsiniz.
