İsa gölün karşı yakasında Gadaralılar’ın memleketine vardı. Orada O’nu mezarlık mağaralardan çıkan iki cinli karşıladı. Bunlar öyle tehlikeliydi ki, kimse o yoldan geçemiyordu. İsa’ya, “Ey Tanrı’nın Oğlu, bizden ne istiyorsun?” diye bağırdılar. “Buraya, vaktinden önce bize işkence etmek için mi geldin?” (Matta 8:28-29)
Cinler burada yeni bir şey öğrendiler. Mahvolduklarını, lanetlendiklerini biliyorlardı. Tanrı Oğlu’nun galip geleceğini biliyorlardı. Ama Mesih’in kendilerinin mağlup olacakları o son günden daha önce geleceğini, o ana dek bilmiyorlardı.
Mesih kendi birliklerini sahaya sürmek için savaşın sonunu beklemiyor. O, Şeytan’ın bölgesine yıkıcı bir güç göndermeye başlamıştır. Zorlu kurtarma operasyonlarını gerçekleştirmek üzere bir “yaşam ekibi” oluşturup onları eğitmiştir. Mesih son stratejik zaferden önce birçok taktiksel zaferi tasarlamıştır.
Bunun neticesindeki savaş mantalitesiyse şu: Şeytan’ın mahvı kesin olduğundan ve kendisi de bunu bildiğinden dolayı, bizi kendisini takip etmek üzere ayartmaya çalıştığı her an bunu ona hatırlatabiliriz. Gülüp şöyle diyebiliriz: “Kafayı yemişsin sen. Kim bir ezikle güçlerini birleştirmek ister?!”
Kilise “bu çağın ilahı”nın özgür kılınmış düşmanıdır (2. Korintliler 4:4). Gerillalar ve eylemcileriz. “Havadaki hükümranlığın egemenine” ve onun krallığına karşı direnişçileriz (Efesliler 2:2).
Bu tehlikesiz bir şey değil. Ama heyecan verici. Birçok yaşam yitiriliyor. Şeytan’ın güçleri her an yıkıcı faaliyet peşinde. Mesih ölümüne savaşan herkes için dirilişin garantisini vermiştir. Ama düşman topraklarında rahatlığın, dünyadan kabul görmenin ve refahın garantisini vermemiştir.
Birçokları cephede kendi isteğiyle, Komutanları uğruna çalışırken canının vermiştir. Böyle bir yaşamdan daha iyi bir yaşamı ya da böyle bir ölümden daha iyi bir ölümü düşünemiyorum!
Yazar: JOHN PIPER
Bu makaleyi sesli olarak buradan dinleyebilirsiniz.
