Tanrı’nın bana bağışladığı lütufla hepinize söylüyorum: Kimse kendisine gereğinden çok değer vermesin. Herkes Tanrı’nın kendisine verdiği iman ölçüsüne göre düşüncelerinde sağduyulu olsun. (Romalılar 12:3)
Bu ayetin bağlamında, Pavlus insanların “kendisine gereğinden çok değer vermesi”nden ötürü endişelenmektedir. Bu kibir karşısında sunduğu son çözümse şunları söylemek olmuştur: Tanrı’nın karşılıksız lütfunun yaşamlarımızdaki işleyişi yalnızca ruhsal armağanlar değil, aynı zamanda bu armağanları kullanmamızı sağlayan imanın kendisidir. “Herkes Tanrı’nın kendisine verdiği iman ölçüsüne göre…”
Bunun anlamı, her türlü övünç imkânının bizden alınmış olduğudur. Bu armağanları almamızı sağlayan şeyin kendisi dahi bir ödülse, nasıl övünebiliriz ki?
Bu gerçeğin bizim dua ediş şeklimiz üzerinde büyük bir etkisi vardır. İsa bunun örneğini Luka 22:31-32 ayetlerinde bize gösteriyor. Petrus O’nu üç kez inkâr etmeden önce, İsa ona şöyle der: “Simun, Simun, Şeytan sizleri buğday gibi kalburdan geçirmek için izin almıştır. Ama ben, imanını yitirmeyesin diye senin için dua ettim. Geri döndüğün zaman kardeşlerini güçlendir.”
İsa, Petrus’un inkâr günahına düşecek olmasına rağmen, Petrus’un imanının kalıcı olması için dua ediyor çünkü imanı veren kişinin Tanrı olduğunu biliyor. Öyleyse bizim de Tanrı’nın imanımızı koruması temennisiyle, kendimiz için ve başkaları için İsa gibi dua etmemiz gerekir.
Saralı çocuğun babası şöyle dua etmişti: “İman ediyorum, imansızlığımı yenmeme yardım et!” (Markos 9:24). Bu iyi bir duadır. Bu dua, Tanrı olmadan gerektiği şekilde iman edemeyeceğimizin bilincindedir.
Her gün biz de şöyle dua edelim: “Ya Rab, imanım için sana şükrederim. İmanımı koru. Güçlendir. Derinleştir. Yenilmesine izin verme. İmanımı yaşamımın gücü haline getir ki, yaptığım her şeyde yüceliği alan kişi Yüce Sağlayıcı olarak sen ol. Amin.”
Yazar: JOHN PIPER
Bu makaleyi sesli olarak buradan dinleyebilirsiniz.
