“İsrail’in Tanrısı Rab’be övgüler olsun! Çünkü halkının yardımına gelip onları fidyeyle kurtardı. Eski çağlardan beri kutsal peygamberlerinin ağzından bildirdiği gibi, kulu Davut’un soyundan bizim için güçlü bir kurtarıcı çıkardı; düşmanlarımızdan, bizden nefret edenlerin hepsinin elinden kurtuluşumuzu sağladı.” (Luka 1:68-71)
Elizabet’in kocası Zekeriya’nın Luka 1. bölümde geçen bu sözlerinde özellikle önemli olan iki şeye dikkat edelim.
İlk olarak, bunun dokuz ay öncesinde, Zekeriya kendi karısının çocuk sahibi olabileceğine inanmıyordu. Şimdiyse, Kutsal Ruh’la dolu bir şekilde, Tanrı’nın gelmekte olan Mesih’te gerçekleştirecek olduğu kurtarıştan o kadar emin ki, cümlesini geçmiş zamanda kuruyor: “[O] halkının yardımına gelip onları fidyeyle kurtardı.” İman aklına göre, Tanrı tarafından vaat edilen bir eylem, olmuş demektir. Zekeriya, Tanrı’nın ağzından çıkan her bir söze güvenmeyi öğrenmişti ve bu nedenle de ciddi bir güven duygusu vardı: Tanrı “halkının yardımına gelip onları fidyeyle kurtardı!” (Luka 1:68).
İkinci olaraksa, Mesih olan İsa’nın gelişi, Tanrı tarafından dünyaya yapılan bir ziyaret olarak karşımıza çıkıyor: İsrail’in Tanrısı halkının yardımına gelip onları fidyeyle kurtardı. Yahudi halkı, yüzyıllar boyunca Tanrı’nın artık kendisini onlardan uzaklaştırdığı inancıyla bitkin düşmüştü. Peygamberlikler son bulmuştu. İsrail, Roma’nın eline düşmüştü ve İsrail’deki tüm kutsallar, Tanrı’nın ziyaretini bekliyorlardı. Luka bize bir başka yaşlı adam olan dindar Şimon’un “İsrail’in avutulmasını özlemle bekliyor” olduğunu söylüyor (Luka 2:25). Benzer şekilde, duadan ayrılmayan yaşlı Anna da, “Yeruşalim’in kurtuluşunu bekleyen” biriydi (Luka 2:38).
Bu günler, harika bekleyişlerin günüydü. Şimdiyse uzun zamandır beklenen Tanrı ziyareti, gerçekleşmek üzereydi. Hatta O, hiç kimsenin beklemediği bir şekilde gelmek üzereydi.
Yazar: JOHN PIPER
