”Müjde’yi yaymazsam vay halime!” (1.Korintliler 9:16) Tanrı’nın çağrısını duymazlıktan gelmemeye dikkat edin. Kurtulan herkes kurtulduğuna tanıklık etmeye çağrılmıştır. Ancak bu, Müjde’yi duyurmaya çağrılmakla aynı şey değildir, ama Müjde’yi duyururken kullanılabilecek bir örnektir. Bu ayette Pavlus, Müjde’yi duyurmaya çağrılışının karşı konulmaz gücünün kendisinde yarattığı şiddetli acılardan bahsediyor. Pavlus’un Müjde’yi duyurmaya çağrılmakla ilgili söylediklerini, kurtuluşu almak üzere…

Bu denli büyük kurtuluşu görmezlikten gelirsek nasıl kurtulabiliriz? (İbraniler 2:3) Kurtuluşunuz aklınızda büyük bir yere sahip mi? Ya da onu görmezlikten mi geliyorsunuz? Kurtuluşunuzun büyüklüğüne karşılık veriyor musunuz? Yoksa ona vasiyetnamenize, aracınızın mülkiyet belgesine ya da evinizin tapusuna baktığınız gibi mi bakıyorsunuz? Bunları bir kere imzalamış ve çekmecenin birine koymuşsunuzdur ancak aklınızda pek de büyük…

‘Çünkü Mesih beni vaftiz etmeye değil, Müjde’yi yaymaya gönderdi.” (1.Korintliler 1:17) Pavlus burada, Tanrı’nın çağrısının Müjde’yi duyurmak olduğunu söyler. Fakat Pavlus’un “müjde” derken neden söz ettiğini, yani Rabbimiz İsa Mesih’te gerçekleşen günahlardan kurtuluştan söz ettiğini unutmayın. Genellikle kutsal kılınmayı vaazımızın hedefi yapma eğilimi içerisindeyiz. Oysa Pavlus kişisel deneyimlere yalnızca birer örnek olarak başvurur, bu deneyimleri…

Bütün kaygılarınızı O’na yükleyin, çünkü O sizi kayırır. (1. Petrus 5:7) Mezmurlar 56:3 şöyle der: “Sana güvenirim korktuğum zaman.” Dikkat edin, “Asla korkuyla karşılaşmam” demiyor. Korku baş gösterir ve savaş başlar. Dolayısıyla Kutsal Kitap gerçek imanlıların asla kaygıları olmayacağını varsaymamaktadır. Aksine, Kutsal Kitap bize bunlar baş gösterdiğinde nasıl mücadele edeceğimi anlatmaktadır. Örneğin, 1. Petrus 5:7…

”Tanrı’nın Müjdesi’ni yaymak üzere seçilip…” (Romalılar 1:1) Çağrımız öncelikli olarak kutsal adamlar ve kadınlar olmak değildir, Tanrı’nın Müjdesi’ni duyuran kişiler olmaktır. Her şeyden önemli olan Tanrı’nın Müjdesi’nin o kalıcı gerçek olarak tanınmasıdır. Gerçek, insana özgü iyilik, kutsallık veya cennet, cehennem değildir – gerçek fidyeyle günahlardan kurtuluştur. Hıristiyanlar olarak emek verenlerin kavraması gereken en can alıcı…

Tanrım da her ihtiyacınızı kendi zenginliğiyle Mesih İsa’da görkemli bir biçimde karşılayacaktır. (Filipililer 4:19) Pavlus, Filipililer 4:6’da şöyle demektedir: “Hiç kaygılanmayın; her konudaki dileklerinizi, Tanrı’ya dua edip yalvararak şükranla bildirin.” Sonrasında Filipililer 4:19’da (tam 13 ayet sonra), bizi özgürleştiren o gelecek lütuf vaadini sunar: “Tanrım da her ihtiyacınızı kendi zenginliğiyle Mesih İsa’da görkemli bir biçimde…

”Gördüğü görümü Eli’ye söylemekten çekiniyordu.” (1.Samuel 3:15) Tanrı bize hiçbir zaman çarpıcı yollarla konuşmaz, yanlış anlaşılması kolay şekillerde konuşur. Böyle zamanlarda biz de düşünürüz, “Duyduğum gerçekten Tanrı’nın sesi mi, değil mi?” Yeşaya diyor ki, “RAB beni…şiddetle uyararak…dedi” (Yeşaya 8:11), yani şartların yarattığı baskıyla uyardı. Tanrı’nın egemen eli olmadan hayatlarımıza hiçbir şey dokunmaz. O’nun elinin işlemekte…

Tembel der ki, “Dışarda aslan var, sokağa çıksam beni parçalar.” (Süleyman’ın Özdeyişleri 22:13) Özdeyişin böyle demesini beklemezdim. “Korkak der ki, ‘Dışarda aslan var, sokağa çıksam beni parçalar’” demesini beklerdim. Ama “korkak” değil, “tembel” kelimesini kullanıyor. Dolayısıyla, buradaki hâkim duygu korku değil, tembelliktir. Ama tembelliğin sokaktaki aslan tehlikesiyle ne alakası var? “Bu adam tembellikten işini yapmıyor…

“Ey efendim, sen kimsin?” (Elçilerin İşleri 26:15) RAB beni… şiddetle uyararak… dedi:” (Yeşaya 8:11). Rabbimiz konuştuğunda kaçış yolu yoktur. Her zaman yetkisini kullanarak ve anlayışımızı eline geçirerek gelir. Tanrı’nın sesini doğrudan duydunuz mu? Gerçekten duyduysanız size konuşan içten ısrarı yanlış anlamanız mümkün değildir. Tanrı sizin en iyi bildiğiniz dilde konuşur – kulaklarınıza konuşmaz belki ama…

Tanrı’nın bana bağışladığı lütufla hepinize söylüyorum: Kimse kendisine gereğinden çok değer vermesin. Herkes Tanrı’nın kendisine verdiği iman ölçüsüne göre düşüncelerinde sağduyulu olsun. (Romalılar 12:3) Bu ayetin bağlamında, Pavlus insanların “kendisine gereğinden çok değer vermesi”nden ötürü endişelenmektedir. Bu kibir karşısında sunduğu son çözümse şunları söylemek olmuştur: Tanrı’nın karşılıksız lütfunun yaşamlarımızdaki işleyişi yalnızca ruhsal armağanlar değil, aynı…