“Eğer bende kalırsanız ve sözlerim sizde kalırsa, ne isterseniz dileyin, size verilecektir. Babam çok meyve vermenizle yüceltilir. Böylelikle öğrencilerim olursunuz… Bunları size, sevincim sizde olsun ve sevinciniz tamamlansın diye söyledim.” (Yuhanna 15:7-8, 11) Dua, biz duaya cevap olarak meyve verdikçe Tanrı’nın yüceltildiğini bilerek, İsa’yla meyve dolu bir paydaşlıkta sevincin ardınca koşar. Peki, Tanrı’nın çocukları niçin…

“Benim için güzel bir şey yaptı.” (Markos 14:6) Eğer sevgi dediğimiz şey bizi bizden almıyorsa bu gerçek sevgi değildir. Sevginin tedbirli, bilge, duyarlı ve anlayışlı sözcükleriyle tanımlandığını düşünüyorsak gerçek anlamını kaçırıyoruz demektir. Bu sözcükler etkilenmeyi tanımlayabilir ve bizi sıcak hislerle doldurabilir, ama sevginin gerçek ve tam bir tanımı olamaz.             Size faydalı olduğu için veya…

“Haydi kalkın, buradan gidelim.” (Yuhanna 14:31) Bir işi uygun şekillerde yapmak için hayal kurmak iyidir, ama o işi yapmamız gereken zamanı hayal kurmakla geçirmemiz yanlıştır. Rabbimiz’in buradaki ayetlerde öğrencilerine, bu güzel sözleri söyledikten sonra gidip bu sözler üzerinde düşünmelerini söylemesini bekleyebiliriz. Fakat İsa tembel hayallere izin vermez. Amacımız Tanrı’yı aramak ve bizim için olan isteğini…

Bütün sıkıntılar arasında sevincim sonsuzdur. (2. Korintliler 7:4) Pavlus’un sıra dışı olan yönü, sevincinin işler iyi gitmediğinde dahi ne denli kalıcı olduğuydu. Bu kalıcı sevinç nereden geldi? Öncelikle, bunu İsa öğretmişti: “İnsanlar sizden nefret ettikleri… zaman ne mutlu size! O gün sevinin, coşkuyla zıplayın! Çünkü gökteki ödülünüz büyüktür” (Luka 6:22-23). İsa uğruna karşılaşılan zorluklar göklerdeki…

“Kalk, parla.” (Yeşaya 60:1) Ağır ve sıkıcı işlere karşı bir girişimde bulunmak konusuna gelince, sanki Tanrı yokmuş gibi ilk adımı bizim atmamız gerekir. Tanrı’nın bize yardım etmesini beklemenin hiçbir anlamı yoktur – yardım etmeyecektir. Ama biz ayağa kalktığımızda O’nun hemen yanımızda durduğunu göreceğiz. Tanrı ne zaman ilham verse, girişimde bulunmak birden ahlaki bir konu, bir…

“Size doğrusunu söyleyeyim, buğday tanesi toprağa düşüp ölmedikçe yalnız kalır. Ama ölürse çok ürün verir. Canını seven onu yitirir. Ama bu dünyada canını gözden çıkaran onu sonsuz yaşam için koruyacaktır.” (Yuhanna 12:24-25) “Bu dünyada canını gözden çıkaran onu sonsuz yaşam için koruyacaktır.” Bu ne anlama geliyor? Bunun anlamı, en azından, bu dünyada canınızı pek fazla…

“Kalkın, gidelim.” (Matta 26:46) Öğrenciler Getsemani Bahçesi’nde uyanık kalmaları gerekirken uykuya dalmışlardı ve yaptıkları yanlışı anladıklarında içlerinde ümitsizlik oluştu. Bir şeyin değiştirilemez olduğunu düşünmek bizi ümitsizliğe düşürme eğilimindedir. Kendi kendimize, “İşte, hepsi birden yerle bir oldu; tekrar denemenin ne anlamı var ki” deriz. Eğer bu tür bir ümitsizliğin istisna olduğunu düşünüyorsak yanılıyoruz. Ümitsizlik insan hayatı…

Böylece herkes yiyip içmek, yiyeceklerini başkalarıyla paylaşmak ve büyük şenlik yapmak üzere evinin yolunu tuttu. Çünkü kendilerine okunanları anlamışlardı. (Nehemya 8:12) Tanrı’nın değerini yansıtan ve Tanrı’yı yücelten bir sevgiyle dolup taşan yegâne sevinç, köklerini Tanrı’ya ilişkin gerçek bilgide bulur. Bilgimiz ne kadar küçük veya kusurluysa, sevincimiz de Tanrı’nın mükemmelliğinin o kadar zayıf bir yansıması olacaktır….

“Kalk yemek ye.” (1.Krallar 19:5) Bu ayetlerdeki melek, İlyas’a bir görüm göstermedi, Kutsal Yazılar’dan bir şey açıklamadı ve olağanüstü bir şey yapmadı. Sadece İlyas’a çok sıradan bir şey yapmasını, kalkıp yemek yemesini söyledi. İnsanda keder olmasaydı, yaşayan canlı bir varlık olamazdı – kederin acısını hissetmeyen yalnızca maddi şeylerdir. Eğer insanoğlu kedere açık olmasaydı, ne mutluluk…