Kendisine sövüldüğünde sövgüyle karşılık vermedi, acı çektiğinde kimseyi tehdit etmedi; davasını, adaletle yargılayan Tanrı’ya bıraktı. (1. Petrus 2:23)
Kimseye karşı, İsa’ya olduğu kadar kötü günahlar işlenmemiştir. O’na yöneltilen düşmanlığın zerresini dahi hak etmemiştir. Kimse İsa’dan daha onurlu bir yaşam sürmemiştir ve kimseye O’ndan daha çok çamur atılmamıştır.
Eğer birinin sinirlenmeye, öfke duymaya ve intikam aramaya hakkı olacaksa, bu İsa olurdu. Varlıklarını O’na borçlu olan hainler O’nun suratına tükürdüğünde, kendisini nasıl kontrol etti? 1. Petrus 2:23 bunun cevabını veriyor: “Kendisine sövüldüğünde sövgüyle karşılık vermedi, acı çektiğinde kimseyi tehdit etmedi; davasını, adaletle yargılayan Tanrı’ya bıraktı.”
Bu ayet, İsa’nın Tanrı’nın gelecekte lütuf olarak sağlayacağı doğru yargısına iman ettiği anlamına gelir. Maruz kaldığı onur kırıcı davranışların öcünü alma ihtiyacı hissetmedi çünkü davasını Tanrı’ya bıraktı. Öcünü Tanrı’nın ellerine bıraktı ve düşmanları için dua etti: “Baba, onları bağışla. Çünkü ne yaptıklarını bilmiyorlar” (Luka 23:34).
Petrus, bizim de bu şekilde yaşamayı öğrenmemiz için, bizlere İsa’nın imanının bir resmini sunmaktadır. Şöyle der: “Nitekim bunun için [acımasız davranışlara sabırla katlanmak için] çağrıldınız. Mesih, izinden gidesiniz diye uğrunuza acı çekerek size örnek oldu” (1. Petrus 2:21).
Eğer Mesih Tanrı’nın, iyi Yargıç’ın yapacağını söylediği şeye olan imanı sayesinde öfkeye ve intikama galip geldiyse, haksızlıklar karşısında homurdanmaya Mesih’ten çok daha az hakkı olan bizlerin de bunlara galip gelmesi çok daha fazla gerekmez mi?
Yazar: JOHN PIPER
Bu makaleyi sesli olarak buradan dinleyebilirsiniz.
