Sana güvenirim korktuğum zaman. (Mezmurlar 56:3)
Kaygımızın kökünde imansızlığın yattığı gerçeğine verilecek olası bir cevap şudur: “Kaygı hisleriyle neredeyse her gün mücadele etmek zorunda kalıyorum ve bu yüzden de Tanrı’nın lütfuna olan imanımın tümüyle yetersiz olması gerekiyormuş gibi hissediyorum. Böylece de kurtuluşuma yönelik herhangi bir güvenceye sahip olup olamayacağımı merak ediyorum.”
Bu endişeye cevabım şudur: Diyelim ki bir araba yarışındasın ve senin bitiş çizgisine varmanı istemeyen düşmanın, ön camına çamur fırlatıyor. Geçici bir süreliğine hedefi görememen ve sağa sola sapmaya başlaman, yarışı bırakacağın anlamına gelmez.
Ayrıca yanlış pistte olduğun anlamına hiç gelmez. Aksi takdirde, rakibin –düşmanın– seni hiç mi hiç rahatsız etmiyor olurdu. Bunun anlamı, sileceklerini çalıştırman gerektiğidir.
Kaygı atağa geçip bizim Tanrı’nın yüceliğine ve O’nun bizim için tasarladığı büyük geleceğe yönelik görüşümüzü bozduğunda, bu imansız olduğumuz ya da cennete gidemeyeceğimiz anlamına gelmez. İmanımızın saldırı altında olduğu anlamına gelir.
İlk darbede, Tanrı’nın vaatlerine olan imanımız cızırdayıp sağa sola sapabilir. Ancak sahanın dışına çıkıp çıkmamamız ve bitiş çizgisine varıp varmamamız, bizim lütufla, bir direnç süreci başlatıp başlatmamamıza, yani kaygı imansızlığına karşı atakta bulunup bulunmamamıza bağlıdır. Silecekleri açacak mıyız?
Mezmurlar 56:3 şöyle der: “Sana güvenirim korktuğum zaman.”
Dikkat edin, “Asla korkuyla bocalamam” demiyor. Korku baş gösterir ve savaş başlar. Dolayısıyla Kutsal Kitap gerçek imanlıların asla kaygıya düşmeyeceğini varsaymıyor. Bunun yerine, bize kaygı saldırılarında nasıl savaşacağımızı anlatıyor. Silecekleri nasıl açacağımızı anlatıyor.
Yazar: JOHN PIPER
Bu makaleyi sesli olarak buradan dinleyebilirsiniz.
